Shut the door, turn the light off

Chwilami mogło się wydawać, że Niall się uśmiecha, ale to był raczej uśmiech próbujący jakoś rozładować tzw. niezręczną ciszę. Nie chciałam go o nic wypytywać, bo pomyślałby, że zależy mi na tym, żeby poznać jeszcze bardziej jego życie prywatne. A nie chciałam.

- Powiedz coś... Cokolwiek. Chcę wiedzieć co o tym myślisz.

- Sama nie wiem… O co tu w ogóle chodzi?

Nie potrafiłam powiedzieć nic więcej. Tyle rzeczy chciałam wiedzieć, ale nie miałam pojęcia jak się do tego zabrać. Zatkało mnie. Stałam jak idiotka i przyglądałam się wielkiemu billboardowi.

- Kim są pozostali czterej faceci ze zdjęcia? – zapytałam, zerkając po raz kolejny na duży ekran.

- To moi najlepsi przyjaciele: Liam, Zayn, Harry i Louis… Znaleźliśmy się na castingach w brytyjskim X-Factorze. Przyszliśmy oddzielnie, wyszliśmy jako zespół. Z odcinka na odcinek zaczęliśmy zdobywać coraz więcej głosów, aż doszliśmy do finału. Skończyło się to zajęciem trzeciego miejsca. No, może nie skończyło, bo jak widać, brniemy dalej i nagrywamy album, który już niedługo…

Przerwał na chwilę, bo zauważył, że trzęsę się z zimna. Zdjął swoją niebieską rozpinaną bluzę i założył mi na plecy. Pachniała delikatnymi perfumami. On pachniał.

Postanowiliśmy, że zaczniemy powoli kierować się w stronę mojego domu. Przez całą drogę opowiadał o przeżyciach związanych z programem X-Factor, o płycie, która ma wyjść już niebawem, o sukcesach, jakie zdobył wraz z przyjaciółmi. Z każdą minutą wydawał się coraz bardziej naturalny. Od samego początku uważałam go za egoistycznego i pewnego siebie dupka, ale źle go oceniałam. Nie lubił jak wokół niego wiele się działo, wolał stać obok i po prostu się przyglądać. Nie był typem śmiałego chłopaka. Był wrażliwy – może nawet za bardzo. Takie miałam przynajmniej teraz o nim zdanie. Niall wydawał się zupełnie inny niż przedtem.

Byliśmy tak zajęci dyskutowaniem na temat boysbandu, do którego należy, że nawet nie zauważyłam kiedy znaleźliśmy się pod drewnianymi drzwiami od mojej kamienicy.

- Może dałabyś mi swój… - zawiesił się.

- Numer telefonu?

- Jeśli chcesz.

Podał mi swoją komórkę. Wystukałam na dotykowym telefonie swój numer i mu go oddałam.

- Spędziliśmy cały dzień, a i tak nie kupiłem ci nowej koszulki.

- Nieważne, wrzucę ją do prania albo coś…

Po chwili dodałam:

- No to ja lecę na górę. – zaproponowałam i już zaczęłam się odwracać, kiedy złapał mnie za ramię.

- Poczekaj.

Popatrzył mi prosto w oczy. Znowu zaczął hipnotyzować swoim intensywnym kolorem oczu. Czułam jakby każde jego niewypowiedziane słowo wpadało do moich uszu z prędkością światła i wcale się nie spieszyło, żeby stamtąd wyjść. Nie wiedziałam o czym myślał. Nie wiedziałam o czym ja myślałam. To uczucie było zbyt dziwne i niewyjaśnione. Nie dało się go opisać. Niall nachylił się lekko i jedną ręką dotknął delikatnie mojej szyi. Jego oczy zaczęły uciekać w innym kierunku, a ręce nagle znalazły się na moich plecach. Przytulił mnie. Po prostu mnie przytulił. Nie wiedząc co się dzieje, swoje oczy skierowałam ku niemu. Powoli się odsunął i powiedział:

- No to do zobaczenia.

- Jasne... Do zobaczenia.
Jako pierwsza odwróciłam się plecami. Sięgnęłam do torebki po klucze, pospiesznie otworzyłam drzwi i (przez przypadek?) nimi trzasnęłam. Nie oglądałam się za siebie. Zaczęłam wbiegać po schodach i kiedy znalazłam się już w domu, rzuciłam torbę na podłogę i usiadłam na kanapie. Przez jakieś pół godziny próbowałam zrozumieć, o co tak właściwie mu chodziło. Po co w ogóle był ten cały spacer i głupie rozmowy? Nawet go nie znam, a tyle mi o sobie powiedział. Zapewne wiedział, że już nigdy mnie nie zobaczy i stwierdził, że może się wygadać. Sprawdziłam telefon. Zero wiadomości. Zero połączeń. No jasne. Co za idiotka…

Wstając z kanapy zauważyłam, że mam na sobie jego bluzę. Zdjęłam ją, powąchałam ostatni raz i wrzuciłam pod łóżko. Czując jego zapach, przeszły mnie lekkie ciarki. "Ludzie, co się ze mną dzieje? Jakiś dziwak poszedł ze mną na herbatę, żeby mi się wygadać, już nigdy nie zadzwoni, a ja wącham jego bluzę? W skali od jednego do dziesięciu: na ile jest coś ze mną nie tak?"

Udałam się do łazienki. Nie miałam sił, żeby brać prysznic, więc rozczesałam tylko włosy i umyłam twarz. Przebrałam się szybko w czarne dresy i luźną koszulkę w łaciate wzory. Związałam włosy gumką i rzuciłam się na łóżko. Z nocnej szuflady wyjęłam płytę "Pretty. Odd." jednego z moich ulubionych zespołów i włożyłam do odtwarzacza, który stał obok łóżka. Włączałam ją zawsze, gdy chciałam odizolować się od reszty świata. To sprawiało, że nie musiałam dużo czasu na dręczeniu się tym, przez co musiałam przechodzić w ciągu dnia, bo wszystkie piosenki z tej płyty sprawiały, że stawałam się spokojna.

"Słodka naiwność." – pomyślałam i w ciągu kilku kolejnych minut zasnęłam.

____________________

Uff. Ten rozdział pisało mi się bardzo ciężko – brak weny, czasu, chęci… Wszystkiego.

Chciałam skorzystać z okazji i oznajmić, że nie piszę tego opowiadania po to, żeby codziennie mieć setki wyświetleń. Szukam stałych czytelników, którzy będą szczerze oceniali to, o czym tu piszę, a nie jedenastolatek, które mi spamują i mówią, że "fajne", a nawet tego nie czytają.

Tyle ze mnie :)