On the other side of the world

Na moją obietnicę obdarował mnie jednym ze swoich najszczerszych uśmiechów i usiadł obok na kanapie. Widziałam, że boi się tego, co postanowię zrobić. Kiedy w jednej sekundzie myślałam, że zostaję, bo nie chcę wracać do zaśmieconego wspomnieniami życia, w drugiej zastanawiałam się, o której godzinie wylatuję, by móc jak najszybciej uściskać ojca i przeprosić go za to, że spieprzyłam z jego życia w tak trudnym dla niego momencie. Sama nie wiedziałam czego chcę. Życie wydawało się być układanką puzzli, a mi zawsze brakowało ostatniego kawałka. A teraz ta układanka jak na złość sama się rozsypywała.

Zaczęłam się powoli podsuwać do Nialla. Położyłam głowę na jego ramieniu i westchnęłam.

- Nie myśl o tym. – przerwał ciszę. – Po prostu twoja matka niepotrzebnie napisała, to nie twoja wina.

Chciałam wstać z kanapy, ale Niall złapał moją rękę. Wyrwałam mu ją i podeszłam do okna, otwierając drzwi balkonowe. Usiadłam na jednym ze starych leżaków i popatrzyłam w stronę centrum miasta. Pozapalane na każdej ulicy latarnie, jeżdżące samochody i krzyczący ludzie rozpraszali moje myśli. Niebo było bezchmurne, a księżyc tego wieczoru postanowił zajść w pełnię. Szukałam wzrokiem gwiazd, lecz Londyn to zbyt zatłoczone miasto, żeby można było wychwycić chociaż jedną białą kropkę na niebie. Usłyszałam kroki zbliżające się w moją stronę.

- Wiem, że nie chciałeś. – powiedziałam zachrypniętym głosem.

- Nie chodzi o to… Po prostu źle mnie zrozumiałaś. Nie mówię, żebyś o tym zapomniała - nie wymagam tego od ciebie. Nie chcę, żebyś podejmowała wszystkie decyzje w tym samym czasie. Może po prostu zamiast całodobowego rozmawiania o tym wszystkim potrzebujesz odpoczynku. Prześpij się z tym, a nie wszystko chcesz zrobić w ciągu jednego dnia. Za dużo od siebie wymagasz, jesteś zbyt niecierpliwa.

Siedziałam i słuchałam tego, co próbuje mi przekazać. Każde jego słowo musiałam przemyśleć trzy razy. Czasami tak ciężko przyznać mi się do błędów, ale jeśli wiem, że nie mam racji, to po prostu o tym rozmawiam. I tym razem zrobiłam to samo.

- Masz rację…

Uniosłam głowę i wzrokiem zaczęłam świdrować całe niebo.

- Jestem zbyt niecierpliwa. – powtórzyłam jego słowa. – Ja… Ja po prostu nie chcę, żeby tyle na mnie czekał i cierpiał przez ten cały czas. Nie chcę się tu bawić w najlepsze, podczas gdy on sam w domu analizuje wszystko, co się dzieje. Tak bardzo za nim tęsknię…

Miałam ochotę po raz kolejny się rozpłakać, ale nie mogłam całymi godzinami robić tylko tego. Przyłożyłam lekko palce do oczu i popatrzyłam na Nialla.

- Nie marznij tu… Wejdźmy do środka.

Cały wieczór spędziliśmy na oglądaniu filmów, graniu na konsoli i jedzeniu dwutygodniowej pizzy. Nie wiedziałam, jak podziękować Niallowi za… Właściwie za wszystko. Wystarczyło, że napisałam mu jednego smsa, a on z prędkością światła znajdował się w moim domu, żeby mi pomóc. Nie traktowałam go tylko jako chłopaka, z którym wyjdę od czasu do czasu i pokażę się na mieście. Nie wstydziłam się mówić mu o swoich problemach. Wiedziałam, że choć nie wiem co się stanie – on nigdy mnie nie wyśmieje albo nie odwróci się ode mnie. Byłam pewna, że nasza znajomość przetrwa wszystko i może to było tylko głupie szczeniackie gadanie, ale kochałam go. Nigdy wcześniej nie kochałam innego chłopaka tak mocno, jak jego. Z nikim nie czułam się jeszcze tak swobodnie. To on był powodem, dla którego chciałam rano wstać i powiedzieć do lustra, że jestem jeszcze czegoś warta. Wywrócił moje życie do góry nogami. Nie potrafiłam znaleźć na to słów. Zwariowałam, zbzikowałam, dostałam fioła – być może, ale nie przykuwałam do tego uwagi. Po prostu to czułam. Czułam się szczęśliwa.

- Pięć po drugiej.

Niall przetarł oczy i odstawił na szklany stolik kubek z zimną już herbatą. Sięgnął po pilota i wyłączył telewizor.

- Faktycznie - odparłam ze zdziwieniem. – Nie wierzę, że spędziliśmy ponad osiem godzin na oglądaniu jakiś beznadziejnych filmów i objadaniu się starą pizzą. Normalne pary chodzą do wykwintnych restauracji i delektują się homarem, a my zachowujemy się jak stare małżeństwo. Co z nami nie tak?

Niall parsknął śmiechem. Popatrzyłam na niego z udaną powagą i dźgnęłam go w bok.

- Na mnie czas – mówiąc to, zaczął powoli wstawać i kierować się do wyjścia.

- Jak masz zamiar wrócić do domu?

Pokazałam palcem w stronę okna. Na dworze lało jak z cebra. Gdyby się bardziej wsłuchać, można było usłyszeć, że pada grad. Niall popatrzył na mnie z przerażeniem.

- Nie mam pojęcia, chyba będę musiał zanocować u kogoś… Ale u kogo? Jeśli wejdę do pierwszego lepszego domu, fanki rozszarpią mnie na strzępy. Znasz kogoś, kto mógłby mnie przygarnąć na jedną noc?
Niall popatrzył z miną bezbronnego pieska. Rzuciłam w jego stronę uśmiech i odparłam szybko:

- Niestety nie.

- Dobra. Okej, jak sobie chcesz. Skoro sprawia ci przyjemność ranienie innych osób…

Zaczął powoli otwierać drzwi. Popatrzyłam na niego z politowaniem.

- Po prostu wejdź i już przestań tyle gadać.

Złapałam go za rękę i pociągnęłam w stronę kuchni. Podniósł mnie i posadził na blacie. Zbliżył się i pocałował mnie delikatnie w policzek. Jego wargi zaczęły się kierować w stronę moich ust, a ręce powędrowały na biodra. Odsunęłam go lekko od siebie.

- Męskie koszulki są w szafce niedaleko telewizora - powiedziałam, uśmiechając się złośliwie. - Rozgość się.

Zeskoczyłam z kuchennego blatu i weszłam do łazienki, zamykając za sobą drzwi. Umyłam zęby i wzięłam szybki prysznic. Założyłam czystą koszulkę z postaciami z kreskówki Family Guy i po dziesięciu minutach byłam gotowa.

- Na umywalce leży czysta szczoteczka, a na koszu na brudne ubrania - ręcznik.

- Dzięki.

Niall zniknął za rogiem drzwi do łazienki. Rozpuściłam włosy i podeszłam do okna. Wciąż nie przestawało padać. Postałam jeszcze chwilę i położyłam się po cichu na łóżku. Zerknęłam na zegarek w mikrofali – było wpół do trzeciej. Wzięłam do ręki telefon i po raz kolejny przeczytałam smsa. „Tęsknimy za tobą. Daj nam szansę. Wróć do nas... Mama.” Jakim prawem mogła ot tak do mnie napisać? I to bez żadnych przeprosin? Zrozumiałabym, gdyby skłoniła tatę do zrobienia tego za nią, bo nie rozmawiamy ze sobą od długiego czasu, ale ona?

Tak bardzo tęskniłam za ojcem, ale nie chciałam zostawiać swojego życia w Londynie… Nie chciałam zostawiać Nialla. Im więcej o tym myślałam, tym bardziej nie wiedziałam, co mam zrobić.

- W Polsce jest teraz trzydzieści po pierwszej… - powiedziałam sama do siebie. – Może jeszcze nie śpi.

„Co u was? Jak się trzymacie?” Zaczęłam przewijać do litery „t”. Jako odbiorcę wybrałam tatę. Usunęłam drugie pytanie. Wydawało mi się trochę nie na miejscu. Tak, jakbym chciała się zapytać, czy dają sobie beze mnie radę. Nacisnęłam „wyślij” i wlepiłam wzrok w ekranik telefonu. Zamknęłam oczy i czekałam na odpowiedź.

Usłyszałam dźwięk smsa. Inny, niż miałam ustawiony, ale nie przykułam do tego większej uwagi. „Po prostu wyjrzyj przez okno.” Na początku nie zrozumiałam wiadomości, ale chwilę potem zerwałam się na równe nogi i otworzyłam drzwi balkonowe. Deszcz ustał, a temperatura wskazywała jakieś dziewięć stopni więcej niż kilka minut temu. Spojrzałam w dół. Na chodniku stała moja mama ze swoim chłopakiem, Andrzejek i tato.

- Skąd się tu wzięliście? Jak… - z wrażenia zabrakło mi słów. – Jak to możliwe? Co tu robicie?

- Już wszystko jest dobrze, kochanie! – krzyknęła mama.

Była chyba jeszcze bardziej podekscytowana niż ja. Uśmiechała się jakbyśmy się nigdy nie pokłóciły. Po prostu stała i trzymała za rękę swojego mężczyznę. W obecności mojego ojca.

- Wiktoria! – krzyknął braciszek.

Łzy zaczęły spływać mi po policzkach, a radość odebrała mi mowę. Spojrzałam na tatę i czekałam na jego reakcję.

- Nie patrz się tak, zejdź do nas!

Nie zwracałam uwagi na nic, po prostu zaczęłam biec jak szalona po schodach. Wybiegłam z kamienicy i rzuciłam się w ramiona ojca, a Andrzejek zaczął przytulać moje nogi, bo wyżej nie dosięgał. Zaśmiałam się i dałam mu buziaka w policzek.

- Już wszystko jest zaplanowane. O nic się nie martw. – powiedział ze spokojem ojciec.

- Jak to zaplanowane?

- Zaplanowane – powtórzyła mama.

- Cała nasza piątka będzie mieszkać ze sobą. Czyż to nie wspaniałe? – krzyknął ojciec.

- Co… Jak to? Jak mamy mieszkać razem?

- Normalnie. Wracasz z nami do Polski. – powiedziała stanowczym, lecz dalej radosnym głosem mama.

- My wszyscy? W piątkę? Ty i ojciec w tym samym domu? Nie wracam nigdzie, nie ma mowy… Chyba, że z Niallem.

- Jakim znowu Niallem? – zapytał ojciec.

- Jej nowym chłopczykiem – rzekła pogardliwie mama. – Daj sobie spokój, Wiktoria. To jakiś gówniarz, który zostawi cię po miesiącu dla innej. Wiesz jakie są gwiazdy.

- Nieprawda! On taki…

- Bez dyskusji. Wracamy do Polski, żeby zamieszkać razem i stworzyć idealną rodzinę. – powiedziała mama, po czym chwyciła mnie mocno za rękę i zaczęła ciągnąć ze sobą.
Czy to jakaś telenowela? Zdania wymawiane przez moich rodziców brzmiały... śmiesznie.

- Nie ma mowy, nigdzie się nie wybieram! Tato, czemu na to pozwalasz? Tato! – zaczęłam się wyrywać.

- Tak będzie lepiej, córciu. – tato uśmiechnął się i wziął na ręce Andrzejka.

- Zostawcie mnie, nigdzie nie jadę! Błagam was, nie róbcie mi tego… Nie jadę!

- Wiktoria?

Momentalnie otworzyłam oczy. Naprzeciwko mnie leżał Niall.

- Wszystko w porządku?

Rozejrzałam się po pokoju i wyjrzałam przez okno. Dalej padało. Szybko wtuliłam się w jego tors.

- Co się stało? Zły sen?

Nie potrafiłam znaleźć słów, żeby mu odpowiedzieć na pytania. Byłam w szoku. Sen był taki realistyczny… Po chwili wykrztusiłam:

- Obiecaj, że zawsze będziemy razem... Że nie zostawisz mnie dla innej…

- O czym ty mówisz? – zapytał zdezorientowany.

- Obiecaj…

Popatrzył na mnie poważnie zaniepokojony i przycisnął do siebie.

- Obiecuję.
Za dużo obietnic w tak krótkim czasie.

Położyłam się naprzeciwko niego. Na jego twarz przez niezasłonięte żaluzje padało światło księżyca. Zaczęłam wodzić końcówkami palców po jego kościach policzkowych. Przysunął mnie delikatnie do siebie i zaczął całować. Moje ręce powędrowały na jego plecy, a usta z każdą sekundą stawały się coraz bardziej porywcze. Zdjęłam powoli jego koszulkę, a on zaczął powtarzać moje ruchy. Jego usta skierowały się w stronę mojej szyi i łapczywie ją całowały. Zachowywaliśmy się jak dzieci w przedszkolu, które za wszelką cenę chcą zdobyć swoją zabawkę i mieć ją tylko dla siebie.

- Słyszałeś to? – zapytałam.

- Co? – zapytał Niall, nie przestając całować mnie po szyi.

- Ktoś pukał…

- Nic nie słyszałem – zaśmiał się i kontynuował swoje poczynania.

W pewnej chwili ktoś przestał pukać do drzwi, a zaczął w nie walić.

- Nie mów, że teraz nie słyszysz… - powiedziałam zaniepokojona.

- Kto to może być?

- O tej godzinie? Nie mam zielonego pojęcia… Ktoś musiał mieć klucz do drzwi do kamienicy.

- Albo po prostu je wyważył. – powiedział Niall, nie ukrywając, że też jest lekko przerażony. – Poczekaj.

Wstał z łóżka i zaczął zakładać spodnie. Podszedł po cichu do drzwi i postał pod nimi jeszcze przez chwilę. Osoba za drzwiami nie przestawała w nie walić. Niall pociągnął za klamkę.